راهنمای انتخاب برای ردیاب های گاز قابل احتراق

آشکارسازهای گاز قابل احتراق عمدتاً برای تشخیص غلظت گازهای قابل احتراق در صحنه تصادف استفاده می شود. آنها می توانند غلظت حد انفجار پایین تر (درصد محتوای) یک گاز قابل احتراق واحد یا چند را تشخیص دهند و زنگ هشدار را صادر کنند. بنابراین راهنمای انتخاب برای ردیاب های گاز قابل احتراق چیست؟

نوع گاز تشخیص:

هنگام انتخاب یک ردیاب گاز قابل حمل قابل حمل ، ابتدا باید نوع گاز مورد نظر را روشن کنید ، از جمله نوع و دامنه غلظت گاز قابل احتراق. ابزارهای مختلف تشخیص دارای حساسیت تشخیص خاص خود و دامنه قابل استفاده برای گازهای مختلف هستند.

دقت و زمان پاسخ:

هنگام انتخاب یک ردیاب ، باید به دقت اندازه گیری و زمان پاسخ آن توجه کنید. هرچه دقت و زمان پاسخ کوتاه تر باشد ، تشخیص نشت گاز یا غلظت های غیر طبیعی به موقع تر می توان ایمنی را بهبود بخشید.

سبک وزن و حمل آسان:

وزن و حجم یک ردیاب گاز قابل احتراق قابل حمل ملاحظات بسیار مهمی برای کاربران است و اطمینان حاصل می کند که حمل آن در محل کار آسان است و بار اضافی را اضافه نمی کند.

عمر باتری:

طول عمر باتری به طور مستقیم با عمر سرویس ردیاب مرتبط است. انتخاب یک ردیاب با باتری طولانی تر می تواند فرکانس تعویض باتری را کاهش داده و راندمان کار را بهبود بخشد.

حالت نمایش:

با توجه به حالت نمایشگر ردیاب ، به طور کلی به دو نوع تقسیم می شود: صفحه نمایش دیجیتال و نور شاخص. صفحه نمایش دیجیتال بصری تر است ، در حالی که نور نشانگر مختصر و شهودی تر است.

راهنمای انتخاب فوق برای ردیاب های گاز قابل احتراق در اینجا به اشتراک گذاشته شده است. انواع مختلفی از آشکارسازهای قابل احتراق ، از جمله آشکارسازهای گاز دستی ، ردیاب های قابل حمل گاز ، آشکارسازهای گاز ثابت و ردیاب های گاز از راه دور وجود دارد. عملکرد این آشکارسازها متفاوت است و انواع مختلفی از ردیاب ها را می توان با توجه به نیاز انتخاب کرد.