2025-09-30
اکسیژن یک گاز ضروری برای زندگی است و غلظت آن به طور مستقیم با ایمنی پرسنل، پایداری فرآیند و حتی طول عمر تجهیزات مرتبط است. از اعماق معادن گرفته تا ارتفاعات بالا، از کارخانه های شیمیایی گرفته تا امکانات پزشکی، آشکارسازهای اکسیژن به طور مداوم سطح اکسیژن را در محیط کنترل می کنند. بنابراین، آیا می دانید چگونه ردیاب اکسیژن مناسب را انتخاب کنید؟ در زیر، سردبیران ما ازZetron Technology Electronicsتوضیح خواهد داد:
مانیتورینگ آنلاین طولانی مدت: اگر به نظارت 24/7 بر غلظت اکسیژن در یک مکان ثابت (مانند یک کارخانه شیمیایی، دریچه های تهویه معدن، مناطق مخزن بسته یا اتاق های اکسیژن درمانی پزشکی) نیاز دارید، یک آشکارساز اکسیژن ثابت انتخاب ایده آلی است. اینها معمولاً بر روی دیوارها یا لولهها نصب میشوند و ثبت اطلاعات پیوسته و اغلب با قابلیتهای انتقال از راه دور برای مدیریت متمرکز ارائه میشوند.
بازرسی های موقت و واکنش اضطراری: اگر نیاز به نظارت موقت در مکان های مختلف دارید یا وارد مناطق خطرناک ناشناخته می شوید (مانند قبل از کار در یک فضای محدود)، یک آشکارساز اکسیژن قابل حمل مناسب تر است. آنها جمع و جور و حمل آسان هستند و اغلب دارای عملکرد پمپ هستند که امکان نظارت در مکان های دورتر یا غیرقابل دسترس را فراهم می کند.
حفاظت شخصی: به دلایل ایمنی شخصی، اگر نیاز به نظارت مداوم بر غلظت اکسیژن اطراف خود دارید، یک پوشیدنی (شخصی)مانیتور اکسیژنبهترین انتخاب است می توان آن را روی سینه خود قرار داد یا به کلاه ایمنی متصل کرد و هشدارهای دائمی در مورد محیط شخصی شما ارائه می دهد.
سنسورهای الکتروشیمیایی: در حال حاضر متداولترین نوع سنسورها هستند که حساسیت بالا و هزینه نسبتاً پایینی را ارائه میدهند و برای اکثر محیطها مناسب هستند. با این حال، آنها طول عمر محدودی دارند و در برابر رطوبت و دما حساس هستند و نیاز به کالیبراسیون منظم دارند.
سنسورهای پارامغناطیس/اکسید زیرکونیوم: این سنسورها پایداری عالی و دقت بالا را ارائه میدهند و به ویژه برای اندازهگیریهای با دقت بالا و محیطهای سخت مناسب هستند. با این حال، آنها گران تر هستند و ساختار نسبتا پیچیده ای دارند.
حسگرهای نوری/لیزر: اینها فناوریهای جدیدتر با مزایایی مانند قابلیت ضد تداخل قوی و طول عمر طولانی هستند، اما عموماً گرانتر هستند و عمدتاً در کاربردهای تخصصی یا پیشرفته استفاده میشوند.
برای اکثر کاربردهای عمومی، سنسورهای الکتروشیمیایی یک گزینه مقرون به صرفه هستند، اما طول عمر و الزامات کالیبراسیون آنها باید در نظر گرفته شود.
محدوده اندازه گیری: اطمینان حاصل کنید که محدوده ابزار محدوده غلظت اکسیژن مورد انتظار شما را پوشش می دهد (معمولاً، غلظت اکسیژن در هوا حدود 20.9٪، کمتر از 19.5٪ در محیط های کمبود اکسیژن، و بالاتر از 23.5٪ در یک محیط غنی از اکسیژن است).
دقت و زمان پاسخ: دقت، قابلیت اطمینان داده ها را تعیین می کند، در حالی که زمان پاسخ، توانایی ارائه به موقع هشدارهای خطر را تعیین می کند. یک سطح دقت مناسب را بر اساس بحرانی بودن برنامه خود انتخاب کنید.
درجه بندی ضد انفجار و حفاظت: اگر محیط عملیاتی حاوی گازها یا گرد و غبار قابل اشتعال یا انفجاری باشد، ابزاری با گواهینامه ضد انفجار مناسب (مانند Ex) و درجه حفاظت کافی (مانند IP65/IP67) انتخاب کنید.
عملکرد زنگ هشدار: بررسی کنید که آیا دستگاه دارای آلارم های حد بالا/پایین است، آیا روش های هشدار (صدا، نور، لرزش) واضح و موثر هستند و آیا نقاط هشدار قابل تنظیم هستند یا خیر.
نام تجاری و گواهینامه: انتخاب یک برند معتبر به طور کلی به معنای کیفیت قابل اعتمادتر و خدمات پس از فروش بهتر است. تأیید کنید که آیا دستگاه دارای گواهینامه های ایمنی مربوطه است (مانند CE، ATEX، و غیره، بسته به منطقه کاربردی). روش نمونه برداری: انتشار طبیعی متکی به جریان طبیعی گاز است و ساختار ساده ای دارد. نمونه برداری به کمک پمپ می تواند به طور فعال گاز را از مناطق دور یا با غلظت کم استخراج کند و دامنه تشخیص را افزایش دهد.
سهولت عملیاتی و نگهداری: رابط کاربر پسند، سهولت کار، عمر باتری، سهولت کالیبراسیون و نگهداری و غیره را در نظر بگیرید.
بودجه: در حالی که نیازهای عملکردی را برآورده می کنید، بودجه خود را برای تعیین اقتصادی ترین انتخاب در نظر بگیرید.
به طور خلاصه، انتخاب یکآشکارساز اکسیژننیاز به بررسی همه جانبه دارد. توصیه می شود ابتدا هدف و سناریوی آزمایش را روشن کنید و نوع ابزار را تعیین کنید. سپس، فناوری حسگر مناسب را بر اساس محیط برنامه اولیه انتخاب کنید. در مرحله بعد، پارامترهای کلیدی مانند محدوده اندازه گیری، دقت و رتبه بندی ضد انفجار را به دقت بررسی کنید. در نهایت عواملی مانند برند، گواهینامه، هزینه های نگهداری و بودجه را در نظر بگیرید.